Widowisko baletowe w trzech aktach, 87 min, Wielka Brytania 1983
Muzyka: Ludwig Minkus
Libretto: Marius Petipa
Choreografia i reżyseria: Michaił Barysznikow
Realizacja tv: Brian Large
Występują: Michaił Barysznikow (Basilio), Cynthia Harvey (Kitri),
Richard Shafer (Don Kichot), Brian Adams (Sancho Pansa), Victor
Barbee (Gamache), Frank Smith (Lorenzo), Valeria Madonia
(Dulcynea),
tancerze American Ballet Theatre, orkiestra American Ballet Theatre
pod
dyrekcją Paula Connelly
Po ubiegłorocznym cyklu "Złota dwunastka oper", w którym
widzowie mogli obejrzeć kanon największych dzieł operowych w
historii
muzyki w ich najciekawszych wykonaniach - scenicznych lub
filmowych,
Dwójka proponuje w tym sezonie nowy cykl - "Złota dwunastka
baletów". Wielbiciele baletu zobaczą w nim zarówno premierowe
spektakle, jak i te, które już kiedyś gościły na antenie. Po obejrzeniu
wszystkich przedstawień widzowie wybiorą w głosowaniu najlepszy,
ich
zdaniem, spektakl.
"Złotą dwunastkę" zainauguruje 31 października "Don Kichot",
do muzyki Ludwiga Aloisiusa Minkusa i z librettem Mariusa Petipy.
Petipa nie był pierwszym choreografem, który postanowił przenieść na
scenę nieśmiertelne dzieło Cervantesa, ale jego wersja, wraz z
późniejszymi wariantami wprowadzonymi przez Aleksandra
Gorskiego,
została spopularyzowana w Europie Zachodniej przez Rudolfa
Nurejewa.
Barysznikow kontynuuje te najlepsze tradycje. Od chwili, gdy w 1974
r.
zdecydował się pozostać na stałe za granicą, było to jego pierwsze
wielkie przedsięwzięcie artystyczne.
Przedstawienie wystawione przez niego w 1978 r. na deskach
Metropolitan Opera House w Nowym Jorku zostało zarejestrowane dla
telewizji w 1983 r. Światowej sławy tancerz Michaił Barysznikow
wystąpił w partii Basilia, zbierając entuzjastyczne recenzje
zarówno jako
tancerz, jak i autor choreografii oraz reżyser. Towarzyszy mu Cynthia
Harvey jako Kitri oraz zespół nowojorskiego American Ballet Theatre,
w którego skład wchodzą gwiazdy baletu z USA i zagranicy.
W kolejnych miesiącach widzowie zobaczą w ramach cyklu "Złota
dwunastka baletów" m.in.: "Coppelię", "Romea i Julię", "Dziadka do
orzechów", "Gisele" i "Jezioro łabędzie".
nagra Gość
Wysłany: Pią Paź 22, 2004 8:50 pm
to genialnie, że klasyka baletów będzie transmitowana w tvp!! nie mam telewizji mezzo i od dawna czekam na oakzje obejzrenia baletu w "normalnej" telweizji!
Związek z tańcem: baletoman
Posty: 1605 Skąd: Varsovie
Wysłany: Sob Paź 30, 2004 11:12 pm
juz powiadomilem wszystkich z branzy! kasety pójdą w ruch, haha, oby tylko łącza tv się nie przeciązyły, bo jak wszyscy fanatycy tańca zbiorą sie... nie moge się doczekać!!!
tewlewizjo polska bądźże błogosławiona!
_________________ sfra- odnaleziony pośród manewrów sztuki i jezyka francuskiego
Gość
Wysłany: Sob Paź 30, 2004 11:17 pm
widzialam ten spektakl juz kiedys na mezzo, warto go obejrzec, choc widac ze ma juz "swoje lata", no i ten wspanialy M.B.
Kasia G Gość
Wysłany: Nie Paź 31, 2004 8:57 pm
Wychowałam się na tym spektaklu (więc to jasne, że ma swoje lata ) i wszystkich zachecam do obejrzenia. Znam takich (takie) co swa miłośc do baletu datują od obejrzenia tego Don Kichota...
A pierwszy tancerz Teatru Wielkiego Sławomir Woźniak w rozmowie podczas spotkania z klubem miłosników opery "Trubadur" powiedział, że to spektakl, który zawsze oglądał kiedy chciał sie podnieść na duchu i zrobić sobie przyjemność.
Wczesniej (21.50) fragmenty wywiadu B. Kaczyńskiego z MB. Warto zobaczyć ze względu na MB oczywiście
Dziekuje polskiej telewizji!!!! To poprostu bylo jak bajka :)Przepiekny spektakl No i oczywiscie swietny Michail Barysznikow
Oczywiscie nie mozna zapomniec tez o Cynthia Harvey
Richard Shafer, Brian Adams, Victor
Barbee , Frank Smith, Valeria Madonia
i tancerzach American Ballet Theatre
Juz nie moge sie doczekac nastepnej sztuki
_________________ Zagubiona w sferze tanca i muzyki...
Balet w trzech aktach, 102 min, Wielka Brytania 2000
Muzyka: L‚o Delibes
Libretto według opowiadań E.T.A. Hoffmanna: Charles Nuitter, Arthur
Saint-L‚on
Choreografia: Ninette de Valois według Lwa Iwanowa i Enrico
Cecchettiego
Scenografia: Osbert Lancaster
Realizacja tv: Ross MacGibbon
Zdjęcia: John-Martin White
Występują: Leanne Benjamin (Swanilda), Carlos Acosta (Franz), Luke
Heydon (doktor Coppelius), Leana Palmer (Coppelia), David Drew
(Burmistrz), Philip Mosley, Nicola Tranah, Victoria Hewett, Mara
Galeazzi, balet Royal Ballet, uczniowie Royal Ballet School i orkiestra
Royal Opera House Covent Garden pod dyrekcją Nicolae Moldoveanu
Uhonorowany I nagrodą na konkursie "Dance Screen" w Monte
Carlo w 2000 r. zapis spektaklu baletowego wystawionego w
londyńskiej Royal Opera House Covent Garden. Lekkie, żywe, pełne
wdzięku i barw przedstawienie z Covent Garden zwraca uwagę
znakomitymi kreacjami trojga głównych bohaterów: gwiazdy Royal
Ballet Leanne Benjamin tańczącej partię Swanildy, pochodzącego z
Kuby przystojnego i bardzo "skocznego" Carlosa Acosty jako Franza
oraz świetnego aktorsko Luke'a Heydona w partii doktora Coppeliusa.
"Coppelia", która miała swą prapremierę w 1870 r. w Paryżu,
jest jedną z nielicznych komedii baletowych, które przetrwały do dziś
w światowym repertuarze. Poczesne w nim miejsce zapewnił jej
nieszablonowy temat i wartkie tempo zręcznie skonstruowanej,
zabawnej akcji. Do powodzenia baletu przyczyniła się w znacznej
mierze również pełna świeżości, oryginalnych pomysłów
melodycznych i elegancji muzyka Delibesa.
W epoce swego powstania "Coppelia" była baletem
nowoczesnym, nawiązywała bowiem do modnych wtedy zainteresowań
hipnozą, magnetyzmem i spirytyzmem. Wokół postaci Coppeliusa,
konstruktora automatycznych lalek, starego dziwaka opętanego
nadzieją ich ożywienia, dzieją się więc zagadkowe rzeczy, a na ich tle
rozwija się intryga miłosna. Balet, zbudowany według tradycyjnego
schematu kolejnych "numerów", składa się ze scen pantomimicznych
i tańców. Istnienie w "Coppelii" motywów polskich jest wynikiem
zarówno sympatii kompozytora, ożenionego z Polką, jak i związków
z Polską autora opowiadań, Hoffmanna, który przez pewien czas
sprawował funkcje urzędnicze w Poznaniu, Płocku i Warszawie.
Galicyjskie miasteczko w połowie XIX w. W domu przy
głównym placu mieszka Swanilda, która ma niebawem wyjść za swego
narzeczonego Franza. Pewnego dnia w oknie sąsiedniego domu
należącego do doktora Coppeliusa pojawia się piękna panna, która
siedzi tam nieruchomo z książką w dłoni. Tajemnicza piękność,
Coppelia, wzbudza niepokój w sercu Swanildy, która zauważa, że jej
narzeczony interesuje się nieznajomą. Daremnie Swanilda stara się
oderwać dziewczynę od książki i zwrócić na siebie jej uwagę. Ale gdy
nadchodzi Franz i, nie widząc ukrytej Swanildy, zaczyna zalecać się
do Coppelii, ta niespodziewanie odpowiada mu skinieniem głowy.
Chwilę potem Coppelius zamyka okno.
Mając naoczny dowód niewierności narzeczonego, Swanilda
wraz z kilkoma przyjaciółkami dostaje się wieczorem, pod
nieobecność starego doktora, do jego domu. Chce zmierzyć się z
rywalką. Nieświadom obecności ukochanej we wnętrzu, Franz wspina
się po drabinie do okna Coppelii, ale płoszy go powracający do domu
Coppelius. Tymczasem Swanilda i jej przyjaciółki wchodzą do
pracowni doktora. Odsłoniwszy kotarę przy oknie, Swanilda odkrywa
tajemnicę Coppelii.
Związek z tańcem: baletoman
Posty: 1605 Skąd: Varsovie
Wysłany: Sro Lis 03, 2004 8:13 pm
"Don Kichot" zaczarował mnie mimo okrutnego chrapania mego ojca, które wprost profanowało sztukę (ale coż - zmęczenie...) !
Ten komizm, ale przede wszystkim formy allegro tak dynamicznie a co najwazniejsze wspaniale przedstawione, istna kwintesencja tego co najpiękniejsze w balecie... Po prostu rewelacja!
Był to doskonały sposób na zainaugurowanie "Złotej Dwunastki" i rozbudzenie miłości do sztuki tańca.
Ze zniecierpliwieniem czekam następnych wieczorów baletowych...
_________________ sfra- odnaleziony pośród manewrów sztuki i jezyka francuskiego
Kasia G Gość
Wysłany: Sro Lis 03, 2004 11:29 pm
No, z ta Copelia z C. Acosta to już przegięli: o ile Don Kichota z barysznikowem zawsze można umieścić w kanonie najlepszych realizacji baletowych TV, to ta Copelia jest taaaka sobie. Acoste podziwiam, ale na Franza tak pasuje jak... hmmm, nieważne. jakas ta cała produkcja bez ikry. Kto nie widział, zobaczy w listopadzie
Gość
Wysłany: Czw Gru 30, 2004 11:16 am
Czy ktos wie jaki jest następny balet w t.v.p.2 i kiedy?
ostatnio był "Dziadek do orzechów", a ja boje sie przegapic następnych...
Proszę o informacje!!!
Widowisko baletowe w dwóch aktach, 91 min, Niemcy 1968
Muzyka: Adolphe Adam
Libretto według legendy spisanej przez Heinricha Heinego: Jules-
Henri Vernoy de Saint-Georges i Theophile Gautier
Reżyseria: Hugo Niebling i David Blair
Choreografia: Jean Coralli, Jules Perrot
Występują: Carla Fracci (Giselle), Erik Bruhn (Albert), Karena Brock
(Berta), Richard Gain (Hilarion), Robert Gladstein (Książę
Kurlandii), Paula Tracy (Batylda), Cynthia Gregory (Mirta), tancerze
American Ballet Theatre, orkiestra Deutsche Oper w Berlinie pod
dyrekcją Johna Lanchbery'ego
Ten typowy dla okresu romantycznego balet zachował się w
światowym repertuarze do dzisiaj głownie za sprawą prostej, lecz
bardzo harmonijnej choreografii. Libretto oparte zostało na spisanej
przez Heinricha Heinego, a wywodzącej się z gór Harcu legendzie o
willidach (dziewczętach zmarłych przed zamęściem).
Prapremiera baletu odbyła się w czerwcu 1841 r. w Paryżu,
premiera polska miała miejsce 7 lat później w Warszawie. Spektakl
prezentowany w cyklu "Złota dwunastka baletu" został zarejestrowany
w 1968 r., a główne partie wykonują w nim: słynna włoska balerina
Carla Fracci oraz duński tancerz Erik Bruhn. Dla Carli Fracci rola
Giselle była jedną z najwybitniejszych w jej karierze. Tańczyła ją z
wieloma partnerami, m.in. z Rudolfem Nurejewem, Vladimirem
Vasilievem i Michaiłem Barysznikowem, lecz najwspanialszy duet
stworzyła właśnie z Bruhnem.
Klasyczne w formie przedstawienie zachwyca nie tylko
umiejętnościami tancerzy, ale także czystością formy, stylowością,
urodą plastyczną.
Akcja rozgrywa się w nadreńskiej wsi. O rękę młodej i pięknej
wiejskiej dziewczyny, Giselle, stara się leśniczy Hilarion, ale ona
kocha się w młodzieńcu imieniem Loys, nie wiedząc, że w istocie jest
to książę Albert, który odwiedza dziewczynę w chłopskim przebraniu.
Na próżno giermek Wilfryd ostrzega księcia przed skutkami tak
lekkomyślnego postępowania. Tymczasem zazdrosny Hilarion
poprzysięga zemstę rywalowi, zwłaszcza że poznał jego prawdziwą
tożsamość. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy do wioski
przybywa orszak księcia Kurlandii, któremu towarzyszy książęca
córka Batylda, narzeczona Alberta. Gdy Hilarion na oczach
wszystkich demaskuje Alberta, zrozpaczona Giselle popełnia
samobójstwo. Zakochanym będzie jednak dana szansa, by jeszcze raz
się spotkać.
Kasia G Gość
Wysłany: Sro Sty 19, 2005 4:42 pm
Zapomniałes dodać że jest to tzw. wersja filmowa, czyli przygotowana specjalnie dla potrzeb filmu (realizacji filmowej) i w związku z tym odpowiednio filmowana - np. w pierwszym akcie sporo jest ujęć nastawionych na detal, zamiast na rysunek tańca, w drugim- troche inna choreografia niż w klsaycznej wersji. Ale nazwiska mówią same za siebie: Fracci i Bruhn to giganty baletu XX wieku (szkoda że Bruhn był juz wtedy raczej schodzącą gwiazdą).
A, może kogos zainteesuje ciekawostka: Fracci w tym filmie, a póxniej równiez na scenie miała do roli Giselle sukienkę wzorowaną na XIX-wiecznym kostiumie, nie tiulową tylko muslinową. Chodziło o to, że ten materiał wolniej "opada" w trakcie skoków i jakby "otacza chmurą" tancerkę - swietny, romantyczny efekt
Balet w 3 aktach, 128 min, ZSRR/Wielka Brytania 1984
Muzyka: Aram Chaczaturian
Libretto: Nikołaj Wołkow
Reżyseria: Preben Montell
Choreografia: Jurij Grigorowicz
Dekoracja i kostiumy: Simon Wirsaladze
Występują: Irek Muchamiedow (Spartakus), Michaił Gabowicz (Krassus),
Natalia Biessmiertnowa (Frygia), Maria Byłowa (Egina), Michaił Ciwin
(Gladiator), balet i orkiestra Teatru Bolszoj w Moskwie pod dyrekcją
Alygisa Żuraitisa
Tytułowy Spartakus był Trakiem i rzymskim niewolnikiem. W
latach 74-71 p.n.e. stanął na czele największego starożytnego powstania
niewolników. Libretto zostało opracowane na podstawie źródeł
historycznych, dzieł Plutarcha i Juwenala. Część postaci: Spartakus,
Frygia i Krassus to postaci autentyczne, inne - np. Egynię - dodano dla
zwiększenia dramatyzmu wydarzeń.
Główną ideą tego baletu jest walka o wolność. Całość ma
charakter monumentalny, patetyczny, choć nie brak i momentów
lirycznych. Przeważają jednak sceny zbiorowe i męskie tańce zespołowe.
"Spartakus" miał prapremierę w grudniu 1956 r. w leningradzkim
Teatrze im. Kirowa, ale nie odniósł sukcesu. Niewiele też pomogło
wystawienie w 1958 r. kolejnych jego wersji. Dopiero ta z 1968 r.
spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem, także za granicą.
Od strony wizualnej przedstawienie (zarówno oszczędne, surowe
dekoracje, jak i proste w formie kostiumy) jest utrzymane w szaro-
zielonkawej tonacji, a jedyne żywsze akcenty stanowią połyskujące zbroje
rzymskich żołnierzy czy elementy strojów gości ucztujących u Krassusa.
Spartakus przybywa do Rzymu wraz z tłumem innych jeńców
pojmanych w czasie wyprawy wojennej Krassusa do Tracji. Spartakusowi
towarzyszy mu żona, również wojenna branka. Spartakus zostaje
sprzedany na targu niewolników do szkoły gladiatorów. Wkrótce wzywa
współtowarzyszy niedoli do powstania przeciw tyranii Rzymian. Do
przebywającego w swojej nadmorskiej willi na południu kraju Krassusa
i jego przyjaciół dociera wiadomość o rebelii i zbliżaniu się oddziałów
Spartakusa.
Kasia G Gość
Wysłany: Czw Lut 10, 2005 4:59 pm
Ciekawam bardzo jak się Wam spodoba coś nie-klasycznego, no i "boski Irek" w roli Spartakusa
Po pierwsze: zupełnie zapomniałam, że jutro ostatnia niedziela miesiąca i dlatego dziękuję za przypomnienie.
Po drugie: na stronach TVP2 rzeczywiście jest "Czerwona Giselle" (chociaż po kliknięciu otwiera się opis "Spartakusa" )
Po trzecie: wybaczcie mi, ale ja pierwszy raz słyszę o takim balecie (mea culpa). Może mógłby ktoś wrzucić libretto?
No wlasnie, wchodzac na strony TVP2 w programie widnieje '"Czerwona Giselle", ale jesli sie na nia kliknie, pojawiaja sie informacje dotyczace "Spartakusa". A oto informacje o "Czerwonej Giselle" ze strony www.culture.pl (spektakl ten byl pokazywany w ubieglym sezonie w ramach I POZNANSKIEJ WIOSNY BALETOWEJ w Teatrze Wielkim w Poznaniu) :
Sanktpetersburski Teatr Baletu Borisa Ejfmana: CZERWONA GISELLE
Spektakl poświęcony jest Oldze Spiesiwcewej, jednej z najznakomitszych tancerek XX wieku. Tańczyła m.in. w Teatrze Maryjskim, w legendarnym zespole Diagilewa, a Serge Lifar wystawił specjalnie dla niej GISELLE w Operze Paryskiej. Wyjątkowa artystka, opromieniona sławą, wychwalana przez krytyków i uwielbiana przez publiczność, dwadzieścia lat spędziła w klinice dla psychicznie chorych pod Nowym Jorkiem, całkowicie samotna i ubezwłasnowolniona. Ejfman wybrał tytuł dla swojego baletu, gdy zobaczył wykonany przez Spiesewcową rysunek tancerki w białym kostiumie Giselle, ale w czerwonych baletkach, widziany jakby zza czerwonego welonu. Nie jest to historia życia Olgi Spiesewcowej, ale próba uogólnienia losów jej i wielu innych artystów zmuszonych do opuszczenia Rosji i kończących życie tragicznym finałem. Spektaklowi towarzyszy muzyka Georgesa Bizeta, Piotra Czajkowskiego i Alfreda Schnittkego.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
) i wszystkich zachecam do obejrzenia. Znam takich (takie) co swa miłośc do baletu datują od obejrzenia tego Don Kichota...
)
