www.balet.pl

[ladybird]

Drodzy forumowicze!
Przeszukałam całe forum, i nie znalazłam odpowiedzi na moje pytanie, więc założyłam ten temat. Jeśli takowy był, to proszę o podanie do niego linka...

Otóż mam problem, za niecałe 8 dni mam zaliczenie do OSB w Warszawie...
Dostałam kartkę z materiałem z WOTu i mam pewien problem. Pojawiły się 2 pytania, w których żadna osoba nie może mi pomóc, a informacje w internecie są bardzo sprzeczne.

1) Polskie tańce regionalne - charakterystyka ogólna,

i ten gorszy : 2) Kultura taneczna regionów Polski: śląskiego, kaszubskiego, wielkopolskiego, łowickiego, kurpiowskiego, podhalańskiego (położenie geograficzne, cechy ruchu tanecznego, nazwy tańców, strój i rekwizyt).

Bardzo proszę o pomoc! Jeżeli ktoś ma przy sobie zeszyt z WOTu, bardzo prosiłabym o kontakt. Naprawdę bardzo zależy mi na tych informacjach...
Pozdrawiam, ladybird

[Nataszaa]

Nie wiem czy ci to coś da, ale zawsze mogę spróbować.

Stroje śląskie

Strój górnośląski
* Strój kobiecy – podstawowym elementem ubioru kobiecego na Śląsku jest tzw. "oplecek" z "kiecką", oraz stanik z przyszytą do niego spódnicą. Pozostałe części ubioru, takie jak zapaska, kabotek, czepiec i chustka są noszone także przez grupy sąsiednie w podobny sposób. Nowym prostszym elementem stroju kobiecego jest "jakla" – luźny, opadający poniżej stanu kaftan, używany do chwili obecnej. Strój dziewcząt składał się z bufiastego "kabotka" (koszuli), "oplecka", obszytego galonem na brzegu, połączonego z długą spódnicą zdobioną dołem "galonką" (wstążką). Uzupełnieniem stroju była zapaska. Od 1871 roku galonkę zastąpiono szerokimi, tkanymi w girlandy, jedwabnymi wstęgami. Strój szyto z jedwabi i wełen. Spódnice i fartuchy były długie i szerokie, czarne gorsety sukienne – zdobione, zgodnie z figurą, do talii. U koszuli krótki bufiasty rękaw jest ujęty w łokciu zdobnym paskiem, u szyi – szeroka kreza kołnierza spadała na ramiona. Do uroczystego ubioru dziewczęta śląskie nakładały na głowę wieńce ze sztucznych kwiatów i szychu, przystrojone długimi i szerokimi wzorzystymi wstęgami. Noszone zimą i latem jakie, okrywające postać od szyi po biodra, z długim rękawem, wyparły "kabotek"' i "oplecek", używane jeszcze do 1939.
* Strój męski – charakterystyczny jest płaszcz męski z pelerynką, popularny do pierwszych lat XX w., zwłaszcza w grupie pszczyńskiej. Ze wzrostem zamożności "gazda", czyli gospodarz, zaczął nosić cienką koszulę, zwykle haftowaną. Spodnie nowego kroju, szyto z cienkiego materiału fabrycznego lub z sukna. Proste buty gospodarz zamienił na fabryczne tzw. "polskie zgrzyboki". Zdobny "bruchik" oraz suty "płaszcz z pelerynką" lub "żupańce" dopełniały ubioru. Dawny biały lub żółty kożuch pokrywano suknem i zdobiono "bromkiem" z futra baranów. Latem nakryciem głowy był słomiany kapelusz własnej roboty, noszony zarówno koło domu, jak i w polu, zimą zaś "baranica", czyli czapka z futra baraniego o podstawie cylindrycznej, przechodzącej w stożkowate zakończenie. Od święta noszono kupowane na jarmarkach "czopki" z czarnego, rzadziej siwego filcu, o szerokiej "strzesze" (rondo).

Strój dolnośląski
* Strój męski- Koszule męskie lniane, związywane bądź na karku, bądź też z przodu, miały wysoki kołnierz, wywijany na zewnątrz. Spodnie skórzane żółte lub wełniane, krótkie do kolan, lub długie, były wiązane w kostkach. Przy krótkich spodniach wdziewano białe pończochy i płytkie buty. Była to pozostałość mody rokoka. Do długich spodni zakładano buty z cholewami. Częścią ubioru była również kamizelka z modnego manchesteru lub połyskliwego, kwiecistego adamaszku. Jeśli była wykonana z sukna, dostosowywano jej kolor do barwy "kabatka", który nakładali mężczyźni na kamizelkę w porze chłodnej. "Rabatek" był dopasowany do talii, o kroju wciętym i zapinany na metalowe guziki. Uzupełnieniem uroczystego stroju był żupan z ciemnego sukna, o kroju frakowym, sięgający do ziemi. Harmonizował z nim wysoki czarny cylinder, dawniej rozszerzający się u góry, opasany barwną wstążką z naszytymi cętkami. Nakryciem głowy była też czapka rogatywka z granatowego sukna, obszyta u dołu czarnym psim futerkiem, dającym się opuszczać na kark i uszy. W stroju męskim dominującymi kolorami jest granat i błękit. Ozdobnymi dodatkami do stroju była laska z metalowa gałką, rozpięty na brzuchu łańcuch z wisiorami z talarów, podtrzymujący duży kieszonkowy zegarek, oraz szalik – perkalowa ozdobna chustka wiązana pod brodą w węzeł. W zimie noszono zielone, obszyte futrem kurtki, czasem barani serdak pod żupan. Najlepiej jednak chronił przed zimnem atuty- biały kożuch z dużym, czarnym, baranim kołnierzem.
* Strój kobiecy – kobiecy strój dolnośląski jest najefektowniejszym strojem regionalnym na ziemiach zachodnich. Czepki, będące nakryciem głowy mężatek charakteryzują się różnorodnością kroju, materiału, barw oraz bogatego przystrojenia w hafty, riusze. Często uzupełnieniem świątecznych czepków były tiulowe lub koronkowe krezy noszone na szyi. Koszula lniana z krótkimi bufiastymi rękawami była głęboko wycięta na piersiach. Spódnice były szyte z materiałów kwiecistych, pasiastych lub jednobarwnych gładkich. Spódnice jednobarwne wykonywano z wełny, najczęściej w kolorze czerwonym i obramowywano je u dołu szeroką jasnozieloną wstęgą wełnianą. Fałdziste z tyłu, sięgały do połowy łydek. Spódnice jedwabne lub perkalowe, czasem wełniane granatowe, były obficie fałdowane, sięgające stóp- widoczne to jest zwłaszcza w okolicach Wałbrzycha. Kobiety na co dzień przepasywały spódnicę zapaską, wykonywano z perkalu i płótna lnianego barwionego. Do stroju świątecznego noszono białe zapaski, zdobione haftem. Na plecy i ramiona zarzucano trójkątną chustkę, skrzyżowaną na piersiach, jej końce wpuszczano pod opaskę fartucha. Aksamitne, czarne lub szafirowe gorsety usztywniono pod wpływem mody miejskiej, noszono do nich koszule z bufiastymi rękawami. Kaftany, zwane regionalnie tołubkami lub katankami zaczerpnięto z mody renesansu. Miały one duże wycięcie przy kołnierzu, wokół niego była zawiązywana czerwona, biała lub różowa chusteczka, skrzyżowana jak szalik. Tołubek miał rękawy bufiaste od ramienia do łokcia, a od łokcia do przegubu dłoni obcisłe. Duży kołnierz, sięgający do ramion, wycięty w duże zęby, ozdabiano naszyciem z zielonej tkaniny, wijącej się w meander.Spinano go paskiem z tego samego materiału, szerokim na dwa palce. Buciki ze skóry lub aksamitu, w kształcie czółenek, noszono na białych lub "modrych" pończochach bez ozdób.

Strój kaszubski
Na północy w kolorze stroju dominował kolor niebieski, w środkowych i południowych Kaszubach- zielony, brązowy i żółty.

* Ubiór męski - Mężczyźni nosili buty z cholewą (skuerznie), w nie wpuszczano białe sukienne spodnie (buksy). Koszula była biała, zawiązana pod brodą czerwoną tasiemką. Na koszulę zakładano kamizelkę z rękawem, lub bez. Na wierzch wkładano sukmanę z drobnymi haftami,koloru granatowego, czarnego lub brązowego, była ona podbita czerwoną podszewką. Na głowę wkładano czarny filcowy kapelusz, a zimą futrzaną czapkę (mucę).
* Ubiór kobiecy - Dziewczęta nosiły szerokie, gęsto marszczone spódnice za kolana, wełniane, w kolorze niebieskim, ciemnoczerwonym, zielonym lub żółtym. Na spódnicy zawiązywano biały fartuch. Bluzki były białe, z falbaniastymi rękawami, przy mankietach wiązane tasiemką. Od początku XX w. bluzki zaczęto ozdabiać haftem. Na bluzkę ubierano aksamitny gorset koloru czarnego lub koloru spódnicy, wyszywany złotą lub aksamitną nicią. Na białe pończochy wkładano czarne buty na obcasie, zapinane na pasek. Kobiety zakładały czepce, dziewczęta wianki z kwiatów lub opaski w kolorze spódnicy.

Strój kurpiowski
* Strój męski – ubiór męski to przede wszystkim biała samodziałowa koszula, na którą wkładano kamizelkę, oraz spodnie sukienne podtrzymywane wąskim paskiem z surowej skóry. Kamizele były wykonywane z cienkiego samodziału i podbite podszewką, spodnie były z reguły wpuszczane w cholewy butów. Początkowo noszono białe spodnie, potem w kolorze sukmany. Ubiór uzupełnia "letniak" (spencerek – "lejbik"), wkładany na koszulę pod sukmanę. Sukmana jest najbardziej charakterystyczną częścią odzieży męskiej. Ma ona niewielki kołnierz i kieszenie wykończone na brzegach czarną tasiemką. Na terenie całej Puszczy Białej były dwa rodzaje sukman z tzw. "chlapkami" oraz z "potrzebami", tj. wyłogami i kieszeniami, które były cięte skośno lub poziomo. Sukmany są koloru ciemnosiwego ze stojącym kołnierzem, niewielkimi klapkami na piersiach zdobione szamerowaniem. Na co dzień Kurpie przepasują je czarnym lub granatowym pasem, a w dni świąteczne różnokolorowym pasem wełnianym. Latem nakrycie głowy to przede wszystkim słomkowy kapelusz z płaskim denkiem. W późniejszym okresie zastąpiła go granatowa czapka z lakierowanym daszkiem. Mężczyźni noszą również tzw. "cztery prawdy" (rogatywka), szyte z tego samego materiału, co sukmany. Zimą natomiast noszono kożuchy do kolan, wyrabiane z baranich skór. Były one jasnobrązowe, bez kołnierza. W okolicach Ostrowi Mazowieckiej spotykało się również białe kożuszki wcięte, także bez kołnierza.
* Strój kobiecy – składa się on z koszuli samodziałowej, sięgającej kolan, ozdobionej haftem na kołnierzu i mankietach, niekiedy marszczonej. Na nią wkładana jest spódnica z samodziału, w kolorowe podłużne pasy, z przyszytym do niej barwnym stanikiem, tzw. "kieckę" z "kabatem" lub "kitel" – "kitloch" koloru szarego, z lnu w barwne pionowe pasy. W pasie zawiązywany jest fartuch "zapaśny", sięgający kolan bądź równy ze spódnicą. Włosy są schowane pod chustką związywaną "na okrągło", lub w chłodne dni- pod brodą. Gdy jest zimno wkładano luźny kaftan, często z wydłużanym tyłem, bogato haftowanym. Rękaw był zawsze trochę krótszy, tak, aby było widać spod niego połowę haftowanego mankietu rękawa od koszuli, obszytego koronką. Kobiety grupy pułtuskiej (Puszcza Biała) noszą tzw. watowe "angielki". Zimą do wyjścia bądź wyjazdu do miasta kobiety nakrywały się "buronką" lub "dywanem" - tkaniną samodziałową czerwono – zieloną. Dziewczęta "od święta" ubierały czółka z czarnego aksamitu, ozdobione sztucznymi kwiatami, cekinami lub wstążkami. Ulubioną ozdobą stroju były sznury bursztynów. Mężatki na uroczyste okazje nosiły tzw. "cypek z kapturem" lub "cypek ze skrzydłami" wykonany z tiulu. Na co dzień kobiety nosiły trzewiki, chodaki – trepy lub chodaki tzw. "pioruny". Dla pasiaka kurpiowskiego charakterystyczny jest kontrast zieleni na tle czerwieni przez cienkie paski chromów. Na spódnicach występuje wielobarwna krata, na fartuchach – pasy pionowe. Na zapasach "na przyodziew", zakładanych na ramiona, wybijają się szare paski i rytm asymetryczny, na koszulach haft czerwony.


Strój łowicki
* Strój męski – długa do kostek sukmana z białego sukna z wyłożonym kołnierzem, obszytym błękitną tasiemką i zapinany na pętelkę, przepasana kolorowym wełnianym pasem. Bogatszy chłop nosił sukmanę granatowego sukna z czerwonymi mankietami, pomarańczowe spodnie w podłużne, kolorowe prążki, czarny lejbik i spencer z czarnego sukna z chlapkami, obszyty taśmą zapięty na mosiężne guziki. Początkowo nakrycie głowy stanowiła czapka "kapuzdra" oraz "siwe rogatki". Dzisiaj pasiak używany na spodnie jest dużo jaśniejszy w kolorystyce. Uległy rozjaśnieniom barwy pasa służącego do przewiązywania sukman lub kaftanów. Weszły w użycie kurtki z rękawami lub krótsze czarne spencery bez rękawów, zdobione metalowymi guzikami i czarnym sznurkiem na krawędziach przy zapięciu i kieszeniach. Biała sukmana ma cienką ozdobę przy kołnierzu i na brzegach czerwonych wyłogów rękawów. W tym regionie noszono również ciemna długa sukmanę. Czary kapelusz średnio wysoki, spłaszczony jest przykryty stroikiem z czerwieni szychu i sieczki szklanej. Obecnie pojawiły się również dodatki do stroju np. aksamitne zarękawki z wyszyciem i paciorkami oraz podobne grosiki.
* Strój kobiecy – starsze kobiety nosiły cienką, lnianą koszulę. Kiecki z wełny własnoręcznie tkanej w drobne czerwone wstążki, wełniany gorset zapinany na metalowe lub kościane guziki oraz fartuch do pasa o podobnych co kiecki prążkach oraz drugi dłuższy na ramionach. Młode kobiety nosiły koszule (tzw. bielunkę), na nią wkładany był stanik z przyszyta do niego czerwona kiecką lub koloru "sannickiego" tj. ciemnopomarańczowego, o szerokich pasach tła i kolorowych prążkach. Od święta noszono adamaszkowe lub atłasowe gorsety. Ozdoba stroju były korale bądź bursztyny. Na nogi zakładano trzewiki z cholewami, sznurowane czerwoną lub kolorową wełnianą tasiemką, wełniane pończochy własnej roboty, haftowane w kolorowe kwiatki. Kobiecy strój łowicki do połowy XIX wieku był utrzymany w czerwieni, z mały dodatkiem zielonych pasków pasiaka. Szerokość pasków była zmienna, przy czym czerwień pozostawała w szerokich polach, pomiędzy którymi lokowano skupienia pasków o innych barwach. Zieleń była podstawową barwą w sznurowanych gorsetach. Koszulę zdobiono dyskretnym barwnym stylizowanym haftem. Kobiety zamężne nosiły szerokie tiulowe czepce. W porze chłodniejszej okręcały je jak turbany wzorzystymi chustkami wełnianymi, tworząc czub nad czołem.

Źródło: Wikipedia.

[Chiaranzana]

Lepiej poszukaj książki Polskie stroje ludowe - Elżbieta Piskorz-Branekova w trzech tomach. Solidne dzieło z dobrymi ilustracjami.

http://www.muzaklub.com/i...skorz-branekova


Powodzenia na egzaminie

[ladybird]

dziękuję wszystkim za pomoc, mam już wszystkie potrzebne materiały. : )
Specjalne podziękowania dla raisy, która odwaliła kawał dobrej roboty
PS. Chiaranzana, właśnie niedawno zdobyłam tą książkę, jest świetna i bardzo mi pomogła.
Pozdrawiam

[Chiaranzana]

Tancow Narodowych jest 5: Polonez, Krakowiak, Mazur, Oberek, Kujawiak.

Nie pojmuje jakim cudem Krakowiak, Oberek i Kujawiak, maja definicje tancow narodowych?
Skad sie to wzielo ? Kto je tak zdefiniowal. Gdzie sa jakies wzmianki o tym ze np. krakowiak byl tanczony na Polnocy kraju. W Gdansku nie ma wzmianki ze byl tanczony, chyba ze to epoka romantyzmu i polowa XIX wieku i tzw cracovienne
Jedynie Polonez i Mazur maja znamiona tancow narodowych bo chyba co innego okresla sie tancem ludowym a co innego tancem narodowym.

Moze sa tu pasjonaci tychze tancow i moga rozjasnic te zalozenia. Bede wdzieczna.
Pozdrawiam

[ladybird]

Według informacji z internetu wiem tyle, że "tańce polskie, które tańczone były w poszczególnych regionach, a które uznano za najpiękniejsze, rozpowszechniły się w całym kraju. Dzięki pięknu zawartemu w rytmie ich melodii, a także niepowtarzalnym krokom tanecznym stały sie własnością kultury polskiej i zyskały nazwę tańców narodowych. Styl i charakter danego tańca został ukształtowany przez mieszkańców danej okolicy, w której powstał a konkretnie przez ich osobowość i temperament. Tańce te początkowo tańczone w karczmach i pod strzechami chat, następnie przeszły przez dwory szlacheckie, potem pojawiły się na dworskich salonach, a także powędrowały za granice wywołując duży zachwyt."
Źródła niestety nie pamiętam, bo ilość stron jaką przeglądnęłam przez ostatnie 2 dni przerasta ludzkie pojęcie.
Mam nadzieje, że pomogłam.

[raisa]

[Lady_Gold_Moth]

[Father]

[Chiaranzana]

Jestem ciekawa co nowego sie szykuje w kulturze narodowej?
Dziekuje za Wasze poglady w tej sprawie i pozdrawiam.

[Father]